Gisteren las ik een geweldig mooi artikel over een man die al 30 jaar een donorhart had.
Hij heeft het record verbroken. Dus dat betekend dat er niet meer mensen
zijn die een donorhart langer dan 30 jaar hebben. Eigenlijk werd ik hier even stil van. 30 jaar is wel heel kort. Dan zou ik nog maar 14 jaar te leven hebben. Want dan heb ik ook mijn hart 30 jaar. Er is natuurlijk wel in het begin gezegd toen ik het hart
kreeg dat ik er nog maar iets van 10 jaar bij zou krijgen. En ik moet ook blij zijn met de jaren die ik extra heb gekregen. En dat ben ik ook wel. Maar het beangstigt me zo af en toe dat ik nog maar zo kort te leven heb.
Ik heb er verdriet van dat ik
John dan alleen achter laat met al onze diertjes.
En wat me ook vaak heel boos maakt is dat mensen willen bepalen hoe wij ons leven moet indelen. Maar ze vergeten wel even dat John en ik maar heel kort samen zijn. Een ander word 80 a 90 met zijn partner
en kunnen veel meer uit het leven halen dan wij. Wij zijn blij met ons leven wat wij hebben. Maar het valt af en toe niet mee. Zeker niet als je af en toe met je neus op de feiten word gedrukt.
De link naar het artikel:
http://www.stephaniekeustermans.be/index.php/home-mainmenu-231/item/997-transplantatie-record.html?utm_source=feedburner&utm_medium=twitter&utm_campaign=Feed%3A+stephaniekeustermans+%28Van+longziekte+tot+longtransplantatie%28s%29%29