Ik ben chronisch en onzichtbaar ziek,
niet als een ander fit en kwiek.
Iedere dag in gevecht met mijn eigen grenzen,
en daarbij het onbegrip van sommige mensen.
Want de ene dag denk ik, ik kan het prima aan,
om mezelf de
volgende dag voor mijn kop te slaan.
Dan is het moe, liggen en weinig doen.
En daar wringt nu net de schoen.
Men ziet me lachen, vrolijk en vol plezier,
maar niet dat mijn lichaam zegt: ho stop, tot hier!
(foto
donorrun oktober 2014) Een veel te drukke dag. Maar wel onvergetelijk.